"Solamente aquél que construye el futuro tiene derecho a juzgar el pasado." FRIEDRICH WILHEM NIETZSCHE


lunes, 31 de mayo de 2010

Nor Zara Zu?



Cuántas veces me habré hecho esta pregunta... Quizá, incluso demasiadas para tener las cosas tan claras. Hoy estoy cansado y desde aquí siento los ojos del niño triste clavados en mi espalda. Sí, ahí está, sentado en la cama disfrutando de algo tan sencillo como la sensación de que le cuelgan las piernas sin tocar el suelo. A veces es todo tan fácil... que asusta. A los que se dejan asustar. Siento deciros una vez más, que el mundo está para nosotros, los niños, porque sabemos vivir entre detalles y sensaciones & Nothing Else Matters...


"Nahi gabeko suertie,
bizitzaren kasualidadie,
horixe naz ni.

Harribitxi sailka ezin bet,
artista baten pentsamendue,
ilusioz beteriko maletie naz ni.

Zerutik datorren izerren hautse,
udaberrixek mugitzen dauen haizie,
itsasoak apurtzen dauen olatue.

Nor zara zu?
Dinoztazu!
Uh, uh, uh.

Nor nazen dinozu,
erantzun egingo deutzut,
probatu eta jakin egingo dozu.
Nor nazen dinozu,
neure kapitaina,
zugaz ogeratu nahiko lukeena.

Diamante koloreko
kristalezko edalontzixe
alboratu egin dozu.

Desioaren ate aurrien,
zure hitzek belarrixetan;
sexua soilik izengo da,
euskara batuan.

Gorputzek bata besteari deike,
azalak ura isuri nahiean,
arrazoie galduta, suaren gainean dantzan.

Gabiz gu...
Uh, uh, uh.

Nor nazen dinozu,
erantzun egingo deutzut,
probatu eta jakin egingo dozu.
Nor nazen dinozu,
neure kapitaina,
zugaz ogeratu nahiko lukeena.

Alboan inor ez,
sarratu begixek,
aurkituko zaittut ilun egon arren.
Zabaldu ahoa,
ta zure gogoa,
ziur nago hor zagozala."



GATIBU & Un niño triste cualquiera.


PD; He buscado una imagen para esta entrada sin encontrarla. Al final, el niño triste me ha tirado de la manga y me ha dicho que no hace falta, que las imágenes importantes viven y siempre vivirán en nuestra cabeza. Es lo que tiene mirar el mundo... con los ojos apropiados.

domingo, 30 de mayo de 2010

Loretxo Bat




"...Umetxoak ikusirik,
lorea ezin bizirik,
arantzak kendu nahi dizkio,
bizi berri bat eman..."

(...Viendo el niño,
que la flor no puede vivir,
quiere quitarle las espinas,
y darle una vida nueva...)


EXKIXU & Un niño (triste) cualquiera.

PD; Don't wait for the perfect moment, take the moment and make it perfect...

jueves, 27 de mayo de 2010

Una Imagen...



Hay adultos ignorantes que piensan que los peces no lloran. Algunos, igual de ignorantes y todavía más osados, se atreven a asegurarlo e, incluso, gritarlo a los cuatro vientos. Yo, como niño que soy, sin embargo, soy capaz de ver más allá, de entenderlos, de disfrutarlos, de observarlos con el cariño que merecen, con los ojos apropiados... & Nothing Else Matters.

Así que pobres adultos ignorantes, lo siento por vosotros, de verdad, porque no sabéis todo lo que os perdéis...


Un niño (triste) cualquiera.


PD: Y el niño triste me cuenta al oído, que aunque siempre ha preferido volar, no quiere vivir lejos del mar, que le gusta la vida entre peces de colores...

miércoles, 26 de mayo de 2010

Iba A...



Iba a actualizar, pero no tengo fuerzas. Y es que, como ya dije hace no mucho, está todo escrito aquí. Bueno, aquí y en otro rincón que hace demasiado no se actualiza... Y mis propias últimas entradas, incluso algunas más antiguas, siguen teniendo tanta validez hoy como en su momento, quizá incluso más.

Iba a volver a hablar de tácticas y estrategias. Pero no ha cambiado nada. Mi táctica sigue siendo la misma y mi estrategia, especialmente, ha cobrado más sentido ahora que nunca. Las cosas son así, el niño triste lo sabe bien. Aunque no se rinda nunca, quizá... por su toque canalla y tramposo.

Iba a escribir que vuelve a llover en Bilbao, como antes de ayer, cosa que no es extraña pero que a mis ojos tampoco es una casualidad. Hace ya bastante que dejé de creer en las casualidades... pase lo que pase.

Iba a decir que estoy mejor, que mi estómago está más tranquilo. Que mañana vamos de concierto, aunque no sea El Último Ke Zierre...

Iba... y al final lo he hecho. Caprichos del niño triste, que sigue soñando... No hace falta decir más.

Recuerdos desde el Norte,

Un niño (triste) cualquiera.


PD; Sigo sin tener claro si Coelho tenía razón... Sigo pensando que Deba y Bilbao están muy cerca, casi tanto... como una orilla de la otra a cada lado de la ría...

viernes, 21 de mayo de 2010

Recuerdos Desde El Norte, Noe


Y... resulta que hace unos días me entero de que miLope privatiza su blog por motivos personales en los que, por supuesto, no pienso entrar. Si algo ha habido en nuestra relación ha sido cariño, mucho mucho cariño y respeto. Quiero que sepas que ha sido algo mágico, algo muy especial. Aunque nunca hayamos tomado ese café que sigue estando pendiente... Y aunque ya conozcas estos versos...

Ya te dije y te he dicho mil veces, que eres y siempre serás lo mejor que me ha aportado este mundo paralelo. Que, sin lugar a dudas, miLope, has sido, eres y siempre serás la más hermosa, la más inspiradora, la más importante de todas mis musas. Así que, como ya te dije hace tiempo, déjame de nuevo darte las gracias. Por todo. Y... recordarte ese café...

Para ti, Noe, Aileon, miLope...

Por cada una de tus mil caras he brindado,
Olvidando juntos la tristeza en cada copa,
Reescribiendo nuestras victorias, nuestras derrotas
Y engañando al presente, al futuro y al pasado.

Porque vives dejándome vivir a tu lado,
A tus ojos de musa dedico estas notas,
Robadas por el dulce silencio de tu boca
Al amargo piano de la rutina y el pecado.

Allí donde el cariño empezó esta historia,
Iré siguiendo las huellas que dejan al andar,
La realidad y la ficción juntas de tu mano.

Entre palabras te esperarán en ese lugar,
Ocultas del mundo, mi sonrisa y mi descaro,
Negociando un rincón para siempre en tu memoria.



Un niño (triste) cualquiera.

miércoles, 19 de mayo de 2010

Altseu Eurrera


Tras el estreno de Psicosis en 1960, el correo que llegaba a la casa de su director, Alfred Hitchcock, se multiplicó por cientos. Él, hombre reservado y tímido, se creía en la obligación de leerlo todo y contestaba, religiosamente, a la mayoría de esas cartas. Se debía a la gente que se escondía detrás de aquellas palabras.

En una de aquellas cartas, un buen hombre se quejaba amargamente; "Tras ir a ver el estreno de Las Diabólicas, mi hija no quiso tomar nunca más un baño. Y ahora, después de ver Psicosis, no querrá ya ducharse. ¿Qué debo hacer?". A lo que el director respondió cortésmente... "Entiendo su problemática, pero no se apure. Todo tiene solución. Llévela a la tintorería. Atentamente, Alfred Hitchcock".


(A grandes problemas, ingeniosas y sonrientes soluciones...)




Una canción para cuando las cosas van mal, al niño triste siempre le ha servido para levantar la cabeza y sonreír. Porque, muchas veces, una canción vale más que mil palabras...


"Ezin deu izen,
ez da egixe,
eroritte gagozanik,
ez dot sinisten.

Altseu eurrera
jausten garen bakotzien
pentseu, geroan
esperantza bizi dala.

Esperantzan bizi naz
desesperatute
esperantza da baina
zutik mantentzen nauena.

Altseu eurrera
jausten zaren bakotzien
pentseu, geroan
esperantza bizi dala.

Ezin deu izen
ez da egixe
eroritte gagozanik
ez dot sinisten.

Altseu..."



Gatibu & Un niño (triste) cualquiera.

viernes, 14 de mayo de 2010

Hitzek Min Hartzen Duten Tokia




Hoy me he dado cuenta de que hace ya más de cuatro meses que empecé a escribir en este rincón. Madre mía, a veces asusta lo rápido que pasa el tiempo (dicen que sobre todo cuando todo va bien, lo que, por otra parte, me hace pensar...). Y resulta, que todavía no he explicado el título que elegí entonces para encabezar estas líneas, esas palabras que ve todo el mundo que entra aquí y que para muchos no deben tener ningún significado. Esas palabras forman, en euskera, la lengua de mi tierra, una expresión que me resulta especialmente hermosa pese a sonar triste. Literalmente sería algo así como El lugar donde las palabras se hieren, se lastiman, sufren... Porque las palabras están vivas para aquellos que somos capaces de leerlas... con los ojos apropiados.

Y miro atrás, desde la primera entrada, y soy capaz de disfrutar de cada sensación, de cada frase, de cada imagen y de cada canción. Algo tendrá que ver también mi mala memoria. Y tengo claro que me queda mucho por decir aquí todavía, aunque la constancia nunca haya sido una de mis virtudes, ni cuando era niño, ni ahora que lo sigo siendo. Que no me cansaré de repetirlo. Si no... para un momento, cierra los ojos, olvídate de todo y piensa... ¿Reconoces en el fondo de tus ojos, escondido entre tus gestos al niño que fuiste? ¿puedes ir más allá y reconocerte a ti mismo que lo sigues siendo? ¿te gustaría?

Y los adultos me diréis que no se puede ser niño siempre, que el tiempo y la vida te obligan a crecer. A mi no me engañáis y al niño triste tampoco. Hemos vivido demasiado para saber que eso son sólo excusas. Ser niño es una actitud frente a la vida, frente a todo lo que venga o elijamos. Una manera de entender el mundo que nos rodea, de disfrutarlo todo, lo bueno y lo malo, cada instante, cada detalle... Y, hayáis entendido o no todo esto, pensad un segundo en la última vez en que os sentisteis así y decidme... si erais felices. Y... ¿no es ése el principal, casi el único objetivo de vivir? y vivir... ¿no es, físicamente... crecer? Así que pobres adultos ignorantes, lo siento por vosotros, de verdad, porque no sabéis todo lo que os perdéis...

Recuerdos desde el Norte,

Un niño triste cualquiera.


(pensando en colocarse cuatro ruedas, o montarse en un tren, y escapar un par de días, sin rumbo y en compañía)

miércoles, 12 de mayo de 2010

De Magenta y Amarillo



(...yo quiero seguir disfrutando entre magentas y amarillos... y tu?)


Me posiciono en una proposición global,
con ansias de dimensiones totales,
que esté presente
en la distribución de latidos,
las tardes que uno amanece,
el episodio que transforma,
que no quieras si no quieres
que te hable,
la excepción de la norma,
los silencios escritos.

La intención como extensión
d'este posicionamiento
hace que m'extienda
-sin razón o con motivo-
por ejemplo,
de magenta y amarillo,
una tarde cualquiera
del sol y lluvia
(recuerda a primavera):
y verás que todo consiste
en el consentimiento
para uno mismo
de su conciencia.

Contra la inmanencia de muchas presencias
y de algún acto,
yo lo tengo claro:
escuadrones d'estética.
¡ Y que comience la ofensiva
de bombardeos a tus párpados,,
la toma de posiciones
a la entrada y la salida
mi táctica de campo quemado
dentro del bar,
destierros si respiro
y sus consecuencias cuando,
sin saberlo, dan la mano
al enemigo.

Mi posición no la encuentras
-si me quieres búsqueda-
en ningún sitio.
T' encuentra ella
en todos, porque yo
me posiciono siempre
de vacío,
a la espera de verte
y formar lienzo
junto contigo.



Alguna niña, que no cualquiera.

lunes, 10 de mayo de 2010

Por No Repetirme...


Venía a actualizar, como otras tantas veces, pero ésta, mi intranquilidad, mi curiosidad y mis ojos, apropiados o no, han llevado al niño triste a releer muchas de las entradas que ya están escritas aquí. Casi se le escapa alguna lágrima rebelde. Total, que he leído de mis propias palabras lo que quería decir, así que sólo os dejo una canción, sí, una canción más. Porque como ya sabéis, muchas veces, una canción vale más que mil palabras...




El Ultimo Ke Zierre & Un niño triste cualquiera.

martes, 4 de mayo de 2010

Caprichos De Niño


Y es que hoy, sinceramente, sólo quiero, sólo me apetece, sólo necesito...




...decirte al oído que te quiero y ver tus ojos justo antes de apagar la luz...


Un niño cualquiera.

PD: Y me pregunto... porqué estoy aquí en lugar de dormido a tu lado...

lunes, 3 de mayo de 2010

No Tengo Miedo

Esta canción podría ser, perfectamente, una de mis muchas declaraciones de intenciones. Porque, muchas veces, una canción vale más que mil palabras...




"No tengo miedo al que llaman eterno,
mis pecados son lo bueno que he pasado,
ni al que quiera condenar mi manera de vivir,
no tengo miedo.

No tengo miedo a ningún comentario
de quien dice que está libre de pecado,
ni al que quiera censurar mi manera de vivir,
no tengo miedo.

No tengo miedo al paso del tiempo
mientras sepa que vivir no es lo que cuenta,
y que nadie va a cambiar mi manera de vivir,
no tengo miedo.

No tengo miedo a estar enamorado,
mis pecados entre dos son más pecados,
y es que eso de pecar es mi manera de vivir,
aunque les duela.

No tengo miedo al vecindario,
no tengo miedo al comisario.
No tengo miedo a ningún virus de esos,
no tengo miedo ni al trabajo.

Y paseo con mi orgullo,
y fumo lo que me entra en gana,
condenado a dar la nota,
y de rato en rato entrar en la ilegalidad."



El Ultimo Ke Zierre & Un niño cualquiera.